Fylgdu eigin sannfæringu!

Einu sinni voru feðgar sem ætluðu að selja asnann sinn á markaði í næsta þorpi. Feðgarnir lögðu af stað en fólkið, sem þeir mættu á leiðinni, hneykslaðist á því að þeir skyldu ganga þótt þeir væru með þetta ljómandi góða burðadýr. Þeir settust því upp á asnann og héldu ferð sinni áfram.

Feðgarnir mættu fleira fólki og það lét í ljós hneykslan sína á því að þeir væru að sliga vesalings asnann með því að tvímenna á dýrinu. Faðirinn fór því af baki.

Þá mættu feðgarnir fólki sem hneykslaðist á því að sonurinn, ungur og sprækur, skyldi ríða asnanum og láta aumingja föður sinn ganga. Sonurinn flýtti sér því af baki og faðirinn settist því upp á asnann.

Enn mættu þeir fólki og það átti ekki orð yfir þá hneisu að faðirinn skyldi hafa það náðugt á asnanum en láta vesalings barnið hlaupa við fót. Þá datt feðgunum ekkert annað ráð í hug en að bera asnann áleiðis á markaðinn.

Og auðvitað hneykslaðist samferðafólk þeirra einnig á því!